Dla przeciętnego studenta zaszczytem jest zobaczenie ceremonii wręcza doktoratu honoris causa osobom szczególnie zasłużonym dla nauki i kultury. Nie wymaga formalnego wykształcenia, nadawany jest osobom o wysokim statucie społecznym lub naukowym. Na niektórych uczelniach nadawanie tytułu doktora honoris causa ma wieloletnią tradycję, którą kultywuje się z pokolenia na pokolenie.
Doktorat honoris Causa nie wymaga pisania tytułu naukowego doktora, gdyż przyznawany jest wybitnym ludziom kultury. Wśród laureatów najwięcej przedstawicieli nauki. Honorowy doktorat nie wymaga pisania pracy doktorskiej. Ceremonia nadania powyższego tytułu jest bardzo uroczysta, jest wielkim świętem uczelni. Laureaci często są wzorami społecznymi, artystycznymi i naukowymi.
Doktorat honoris causa jest najwyższą godnością akademicką nadawaną przez Senat Uczelni. Osoby proponowane do tej godności powinny charakteryzować się wybitnymi osiągnięciami, niekwestionowanym autorytetem i podstawą moralną. Najczęściej jest nadawany pracownikom naukowym innych uczelni i instytucji naukowych, mężom stanu, artystom i twórcom literatury, sztuki, bądź teatru.
Pracownicy naukowi, którzy otrzymali tytuł doktora honoris causa mają najczęściej tytuły profesorskie, pod ich kierunkiem prace doktorskie napisało wielu doktorantów. Kształcąc młodą kadrę naukową, przekazując następnym pokoleniom pasję badawczą, profesorowie przyczyniają się do rozwoju nauki. Doktoranci po obronie pracy doktorskiej rozpoczynają karierę naukową, obfitującą w odkrycia, udoskonalanie technologii i przykazywanie potomnym dziedzictwa narodowego.
Według specjalistów od gospodarki najcenniejszym bogactwem kraju jest dorobek naukowy, który jest warunkiem rozwoju. Tytuł doktora honoris causa podkreśla znaczenie pracy naukowej, twórczej i społecznej w życiu społeczności.